Ostatni dzień był walką o życie w śnieżnej zamieci ;-) Od rana sypało - śnieg, grad, na dole deszcz. Burza śnieżna. Było na przemian strasznie i wesoło. Jeździłam bardzo mało, w zasadzie tylko rano. Nie przeszkadzał mi śnieg i zawierucha, głowa mówiła: choć, skoczymy jeszcze tam i tam i wyżej i na czarną.... Ale nogi zdecydowanie odmawiały aż postawiły na swoim. Wróciłam na kwatery koło południa, a potem już tylko podziwiałam zmieniającą się cały czas pogodę. Od śnieżycy po słońce. Niesamowite. Spacerowalismy z tatą resztę dnia po niewielkiej miejscowości Vaujany w poszukiwaniu francuskiego koniaka ;-)
Wczoraj po raz drugi bylismy w Les2Alpes. Pięknie. Słowami nie da sie tego opisać. Jestem do bólu zakochana w tym regionie.
Zresztą na pisanie nie mam juz sił ;-) Wszystkie spożytkowałam na jeżdzenie ;-)
Wieczorem pojechaliśmy jeszcze do Alpe d'Huez do pięknego kościółka na koncert organowy. Organy robiły wrażenie - zaprojektowane w kształcie ludzkiej dłoni.
Pierwsze 3 dni jeździłam tak jak lubię, bez ograniczeń, szybko i do oporu. Czwarty dzień był już kompromisowy. Piąty obfitował w częste przerwy i kawkę na stoku. Ostatni, dzisiejszy był pełen spokoju, do sytuacji kiedy biodro już "nie działało" podeszłam bez ciśnienia nacieszając się tym co mam i tym co zdołałam osiągnąć. Grzanym winem w przytulnej knajpce na trasie, spacerem z tatą, półgodzinną drzemką w ciągu dnia... Wszystkiego mieć nie można. Ciesze się tym co mam. To i tak wiele.
PS. Dziękuję Piotrze :-)
.jpg)
Chyba zżera mnie zazdrość :) ale mimo to cieszę się bardzo, gdy czytam tak radosne, pełne ciepła, chęci życia i optymizmu wpisy :D
OdpowiedzUsuńBuziole Szefowo :*
K.