Jesteś! Ooo, wróciłeś! Tęskniłam... czekałam i czułam się nieswojo kiedy na klika dni zostawiłeś mnie z samą sobą.. Wiesz, ciężko radzić sobie z sobą i próbować zrozumieć jak to działa w pojedynkę. Wiedziałam, że wrócisz. Ach! Jak ja czekałam! Z każdym krokiem czekałam, że znowu wpadniesz z buciorami i powiesz: "Cześć! Tęskniłaś? Nie mogłem sobie podarować! Hah! Twoja mina jest bezcenna! A już wierzyłaś, że zmieniłem zdanie? Nie bądź śmieszna!..."
I wróciłeś z radosnym przywitaniem, tyle, że powiedziałeś to bezdźwięcznie, bo przecież w tej chwili byliśmy pod wodą. Tam nie da się mówić, prawda? Nawet szeptać. Ale znamy się na tyle, że nie trzeba słów. Ba! Zbędne nawet gesty! Wystarczy mały kopniak na przywitanie, albo podłożenie nogi, w dobrym tonie jest też łupniak w mało spodziewanym momencie. Ale Ty wymyśliłeś sobie przywitanie w podwodnej ciszy, w miejscu gdzie czuję się szczęśliwa, na dnie basenu, gdzie (cóż za rzadkie szczęście!) potrafię skupić myśli tylko na jednej jedynej rzeczy - wstrzymaniu oddechu. Z każdym ruchem płetwą machałeś do mnie z wyszczerzonym uśmiechem. Najpierw niby nieśmiało aczkolwiek każdy z nas wiedział, że to głupia gra w kotka i myszkę. O nie! Nie odkryłeś wszystkich kart. To nie w twoim stylu! Czekasz na dogodny moment. Na czas kiedy zaplanuję coś extra albo zwyczajnie będę miała na głowie kilka zadań musząc być w formie.
Czekam. Wiesz, znamy się już tak długo, że obstawiam 8:10, że nie dasz rady mnie zaskoczyć. Stajesz się przewidywalny, brakuje ci fantazji. Wiem, że odstroisz się i wpadniesz z wizytą w przyszły weekend. Mam rację? Może zostaniesz na dłużej. Zaskoczony? Eeee, bez przesady, przecież się przyjaźnimy! :-/
.jpg)
Przepiękny post Katju. Wiem jak to jest Też mam takiego przyjaciela Teraz zaskakuje mnie, a może próbuje, w nieoperowanym bioderku. Teraz to marzę by iść na basen i z lekkością motyla przemierzać metr za metrem, tam i z powrotem.
OdpowiedzUsuń